Stórmenni fallinn frá

Það féll stórmenni í Íslenskri tónlistarsögu frá í dag. Rúnar Júlísson mun ætið hafa sinn sess í sögu og þjóðarsál okkar. Rúnar var ekki bara frábær tónlistarmaður, bassaleikari, söngvari, lagasmiður, töffari og plötuútgefandi. Hann var frábær persóna. Sjaldan hef ég hitt mann jafn heilan og sannann og samkvæman sjálfum sér og Rúnar Júl. Hann var alltaf áhugasamur um allt sem viðkom tónlist og fylgdist með miklum áhuga á öllum hræringum í tónlistinni. Það eru líka ófáir listamenn sem Rúnar hefur hjálpað af stað í tónlistinni og útgáfa hans Geimsteinn var rekin af mikilli hugsjón og hlýju.

Ég er þakklátur að hafa fengið að kynnast stórmenninu og góðmenninu Rúnari Júl og votta aðstandendum hans innilegar samúðarkveðjur.

 

Hvíl í friði Herra Rokk.

 

 

 

Athugasemdir

[Guðni Már Henningsson, 6.12.2008 kl. 00:05]

Rúnar var einhver besti maður sem ég hef þekkt. Góðvildin og ljúfmennskan honum í blóð borin. Blessuð sé minning þess dásamlega tónlistarmanns.

[Ásdís Sigurðardóttir, 6.12.2008 kl. 05:25]

Tek heilshugar undir þetta hjá þér, votta fjölskyldunni samúð mína.

[Ingvar Valgeirsson, 11.12.2008 kl. 21:45]

Um miðjan desember var hann vanur að koma í búðina, spjalla og færa okkur nokkrar plötur frá útgáfunni í jólagjöf. Töffaraskapurinn lak af honum og það alveg án þess að hann væri að reyna. Hann var bara mesti töffari landsins, punktur. Skemmtilegur og ekta og kom fram við alla af virðingu. Hans verður sárt saknað sem músíkants, útgefanda en þó fyrst og fremst sem persónu, enda átti hann engan sinn líka.

[Halldór Ingi Andrésson, 12.12.2008 kl. 21:52]

Rúnar Júlíusson var svo margt. 'Eg var bara krakki þegar ég söng hástöfum Fyrsti kossinn í netadrósunum í portinu í Netagerðinni í Vesturbænum 10 ára og yfir mig ástfanginn af stelpu í einu af nýju húsinum við Holtsgötuna. Rúnar var alltaf hluti af mínu lífi. Ég man eftir honum í Hljóðfærahúsinu á annarri hæð í Hafnarstræti og skömmu síðar ákváðum við vinirnir úr Vesturbænum að stofna hljómsveit og læra á hljóðfæri.Ég man eftir að sjá hann í fyrstu Karnabæjarbúðinni hans Gulla Bergmanns og bara glápt á töffarann. Ég man eftir að hafa hjálpað honum og María að ýta bílum þeirra út úr stæðinu á bak við Karnabæ! ég man auðvitað eftir sjónvarpsþáttunum og plötunum. Ég man eftur frábærum konsert í Hamrahlíðarskólanum , ég man eftir Lifunarkonsertinum í Háskólabíói. Hljómar gerðu frábæra tónlist Trúbrot gerðu frábæra tónlist, þessi músik er greipt í sál

[Halldór Ingi Andrésson, 12.12.2008 kl. 22:06]

Rúnar Júlíusson var svo margt. 'Eg var bara krakki þegar ég söng hástöfum Fyrsti kossinn í netadrósunum í portinu í Netagerðinni í Vesturbænum 10 ára og yfir mig ástfanginn af stelpu í einu af nýju húsinum við Holtsgötuna. Rúnar var alltaf hluti af mínu lífi. Ég man eftir honum í Hljóðfærahúsinu á annarri hæð í Hafnarstræti og skömmu síðar ákváðum við vinirnir úr Vesturbænum að stofna hljómsveit og læra á hljóðfæri.Ég man eftir að sjá hann í fyrstu Karnabæjarbúðinni hans Gulla Bergmanns og bara glápt á töffarann. Ég man eftir að hafa hjálpað honum og María að ýta bílum þeirra út úr stæðinu á bak við Karnabæ! ég man auðvitað eftir sjónvarpsþáttunum og plötunum. Ég man eftur frábærum konsert í Hamrahlíðarskólanum , ég man eftir Lifunarkonsertinum í Háskólabíói. Hljómar gerðu frábæra tónlist Trúbrot gerðu frábæra tónlist, þessi músik er greipt í sál mína og undirmeðvitund. 1975 fór ég að skrifa um músík, fyrst í Þjóðviljann, síðan Vísi, Vikuna og Morgunblaðið. Þá voru mikil tímamót í íslenskri tónlist, Hljóðriti, fyrsta alvöru stúdíóið kom til sögunnar. Lónlí Blú Bójs og fyrstu sólóplötur Rúnars. Ég man að ég fór einu sinni í með Lónlí Blú Bojs í sveitaballsferð allir saman í einni rútu, Lónlí, Halli og Laddi og fleiri. Ég man eftir tveimur heimsóknum sem blaðamaður til Rúnar í Keflavík, þar sem hann sýndi mér plötusafnið sitt og aðstöðuna þar sem hann ætlaði að vera með útvarpsstöð (örugglega 5-6 árum að en það var frjálst öðrum en ríkinu og kananum). Ég man síðan eftir öllum ánægjulegu skiptunum sem við hittumst eftir að ég hætti að skrifa, stundum í búðinni minni Plötubúðinni, á förnum vegi og alltaf kom hann fram við mig sem vin. Ég á eftir að sakna þess að hitta hann og finna þetta einstaka vinarþel. Rúnar hafði ótrúlegt þefskyn á músík og var óhræddur að fylgja eftir sannfæringu sinni. Ég á eftir að sakna hans.