Lyftumetall

Það fyndnasta sem hefur gerst við þungarokkstónlist hlýtur að vera plata sem Pat Boone gaf út fyrir nokkrum árum! Hún heitir "In a metal mood" og er ólýsanleg. Ég ætla ekki að reyna heldur set inn nokkur tóndæmi.

 

Holy Diver (Dio)

 

 

Enter Sandman (Metallica)

 

 

Stairway to heaven (Led Zeppelin)

 

 

I rest my case

Athugasemdir

[Haukur Viðar, 2.2.2008 kl. 02:09]

Ég hafði heyrt af þessu, en hafði ekki hugmynd að Boone væri svona slakur söngvari

[Jens Guð, 2.2.2008 kl. 02:28]

  Pat Boone var á sínum tíma hallærislegasta fyrirbæri rokksögunnar.  Það var vel við hæfi að hann tæki líka að sér það hlutverk að vera hallærislegasta fyrirbæri þungarokksins. 

[Bubbi J. (IP-tala skráð) 2.2.2008 kl. 10:30]

Núna fyrst í þessari útgáfu er þetta orðin tónlist djöfulsins...

[Óskar Þorkelsson, 2.2.2008 kl. 11:52]

Kiddi... hvurn andskotann ertu að gera maður   jesús minn hvað þetta var ömurlegt.

[Kristján Kristjánsson, 2.2.2008 kl. 11:59]

Bubbi: Þarna hittir þú naglann á höfuðið enn og aftur!

Skari: Að heyra svona útgáfur metur maður enn meira góða tónlist

Jens: Verð að viðurkenna að ég þekki ekki Boone utan þetta flipps. Annaðhvort er maðurinn svona ofboðslegur húmoristi eða virkilega veruleikafirrtur

Haukur: Sammála, hann er með slakari söngvurum.

[Aðalsteinn Jóhannes Halldórsson (IP-tala skráð) 2.2.2008 kl. 12:40]

Hann náði þó samt að fá sína útgáfu af "Crazy train" til að vera introlag í Osbourne´s þáttunum.

Ég sé að þessi diskur fær tvær stjörnur á allmusic, þrátt fyrir mjög slaka umsögn sem fylgir. Ég hreinlega skil ekki hvað þarf að gera til þess að fá hálfa stjörnu á allmusic. 

Ef ekki þetta, þá hvað? 

[Jens Guð, 3.2.2008 kl. 03:52]

  Kiddi,  Pat Boone hefur alltaf verið fífl.  Nautheimskur og gjörsneyddur húmor.  Mikill Jesú-kall þó að það komi málinu ekki við.  Náungi sem skildi aldrei rokk heldur var súkkulaði-útfærsla á rokki.  Það er að segja söng rokklög Littla Richards og fleiri í nánast Frank Sinatra útsetningum.  Þessi maður er bara vitleysingur.

[Ásdís Sigurðardóttir, 3.2.2008 kl. 15:39]

Þetta særir hlustir mínar,  get ekki meir ó mæ god ó mæ god.

[Anna Ólafsdóttir Björnsson, 4.2.2008 kl. 01:21]

Lyftumetall er alveg nákvæmlega orðið sem hægt er að nota um þennan óhugnað. Þetta er reyndar nánast nákvæmlega útgáfa og er að finna á mjög skemmtilegum áströlskum geisladisk úr þáttaröð frá tíunda áratugnum þar sem Stairway to Heaven er flutt í 22 eða 23 mismunandi útgáfum. Snilldardiskur, Doors-útgáfan er sérstaklega fín, en sumt er skelfing, t.d. Elvis útgáfan. Bítlaútgáfan leynir á sér. Ég skal skella Doorsútgáfunni á bloggið mitt, ef þú vilt kíkja á það.

[Halldór Ingi Andrésson, 5.2.2008 kl. 23:59]

Bölvuð sýndarmennska og yfirlæti er þetta. Þið hafið eflaust keypt Ymu Sumac, Screaming Jay Hawkins, og guð veit hvaða sýndarmennsku bull. Pat Boone var einn að þeim sem vöktu athygli á Little Richard bara sem dæmi. Þessi klassík (In a Metal Mood: No More Mr. Nice Guy) sem ég veit að Kristján elskar (ég var lengi að reyna að panta plötuna fyrir hann) er miklu betri en öll þessu "Lounge Músík " sem þið keyptuð í kringum 2000! Var Bono gestur á þessari plötu eða einhverri annarri Kiddi?